Exact een jaar geleden zat ik hier op dezelfde bank met kriebels in mijn buik. Wat keek ik uit naar het nieuwe jaar wat eraan zat te komen. Waarin we hopelijk eindelijk verlost zouden zijn van wereldwijde pandemiedingen en met wilde plannen voor mijn bedrijf en leven. Ik zou mijn 10-jarige bestaan eens even flink gaan vieren. Met een nieuwe site, workshops in het land en ik had zelfs een complete foodtruck in gedachten voor een Bami & Boek Tour.
Dus ik ging knallen, met de tomeloze energie die jullie van me gewend zijn en lanceerde tussendoor ook nog even een paasbrunchbox. Tot 9 mei 2022, de dag dat mijn nieuwe site werd gelanceerd. Wat een feest was het, wat was ik blij. En moe. Daarna zakte alles in elkaar, voornamelijk in mij. Ik denk dat het gros niet in de gaten had wat er op dat moment bij me speelde, met uitzondering van de mensen die me echt goed kennen.
Naast ‘restklachten’ van covid-besmetting nummer 3 (nummer 4 en waarschijnlijk nummer 5 volgden later in het jaar nog) had ik mijn energievoorraad helemaal opgemaakt. Niet alleen in de aanloop naar de nieuwe site natuurlijk. De impact van de corona-jaren speelde daarbij ook een grote rol. Ik was stiekem net een beetje gewend aan een leven in een lagere versnelling en nu stond opeens de agenda weer bomvol met werkafspraken, sportclubjes, schooldingen van de kids en sociale activiteiten.
Mijn lichaam begon te protesteren en mijn geest besloot mee te doen. Samen dwongen ze me om na te denken over wat ík nou echt graag wil. In het leven en op mijn blog en vooral hoe die twee werelden samengaan. Of ik altijd ‘aan’ wil staan in een influencerwereld waar ik eigenlijk nooit voor heb gekozen. Want toen ik ooit begon met bloggen bestond het ‘influence dingetje’ niet. Ik wou gewoon koken, tekstjes typen, lekker eten en af en toe een gepeperde mening de wereld in slingeren. Daar werd ik blij van, daar werd mijn passie door gevoed en dat is waar ik ‘groot’ mee ben geworden.
Ik rende rondjes in het zwarte gat wat ik zelf had gecreëerd tot ik eindelijk bij de meest wezenlijke vraag uit kwam: “Wil je eigenlijk nog wel zo hard werken?”. En het antwoord daarop was een hele luide “Nee”. Ik zette daarna vrij abrupt een streep door bijna al mijn werk. Het lukte me met moeite om af en toe een recept te ontwikkelen en uit te typen, maar lange stukken teksten typen was onmogelijk. Ik deed geen evenementen, nam geen nieuwe klussen meer aan en kon al helemaal niet nadenken over toekomstige doelen.
Wat er toen gebeurde was magisch, voor het eerst in jaren had ik tijd. Echte tijd voor mezelf. Tijd om te wandelen, tijd om te niksen, tijd om niet na te hoeven denken over de volgende projecten die alweer in de planning stonden en de constante onrust in mijn achterhoofd verdween. Ik bracht 6 weken zomervakantie door met mijn mannen en zelfs na de zomervakantie had ik nog rust. Langzaam begon ik weer te koken wat ik leuk vond en het nee zeggen ging me steeds makkelijker af. Ik leerde daardoor trouwens ook dat je minder ‘vrienden’ maakt als je vaker nee zegt, maar inmiddels interesseert me dat ook niet meer zo. Als mensen niet tegen mijn eerlijkheid kunnen, ben ik ze ook liever kwijt.
Ik sprak met mezelf af dat ik in 2022 nog maar één intense werkperiode zou toelaten en dat was de kerstperiode op mijn eigen blog. Want ik hou zo van Kerst. Maar wel afgebakend, met maar één grote samenwerking met een van mijn liefste klanten, en verder met kerstrecepten die ik zelf wilde maken. En deze keer voor het eerst ook samen met mijn Mr, want we maakten een compleet barbecue kerstmenu waar we een maand lang samen zo veel lol in hebben gehad. Okay, en misschien kookte ik ook nog een kerstdiner voor 30 personen op een prachtige locatie. Maar dat was omdat ik het echt leuk vond en niet omdat ik dacht dat ik het eigenlijk moest doen.
Of ik een burn-out heb gehad, hoor ik je nu denken? Nee, maar ik stond wel heel lang stil voor z’n deur zonder die te openen. Uiteindelijk draaide ik om, vond mijn weg en hervond mezelf. Ik geniet weer mateloos van het koken, schrijf wat ik wil en niet omdat het de trend van het moment is, en ik rol vooral niet meer van project in project zonder stil te staan bij alles wat ik al heb gecreëerd.
Nog veel belangrijker: ik leef weer in het nu. Thuis, met mijn mannen, vrienden en familie. De drukke kerstperiode is voorbij en ik heb niets gepland voor de komende maanden. Ik ga voor het eerst een nieuw jaar in zonder wilde doelstellingen en het voelt heerlijk. Laat mij maar even lekker fröbelen, nieuwe inspiratie opdoen maar ook cocoonen in huis, er zijn voor mijn oudste kind die in het laatste jaar van zijn basisschool zit en met mijn jongste naar muziekles en samen op avontuur gaan. Daarnaast keihard genieten met mijn grote liefde, want onze relatie is door dit alles sterker dan ooit. Door mezelf ruimte te geven, ontdekte ik ook veel meer ruimte om lief te hebben. Het grootste geluk in mijn leven is ons gezin.
En zal ik je wat grappigs vertellen. Door alle verwachtingen los te laten ben ik creatiever dan ooit. Ik heb al niet normaal veel recepten en content klaar staan, omdat het weer vanzelf gaat, als ik maar dicht bij mezelf blijf.
2022 was me een jaar, maar wat ben ik blij dat ik mezelf de ruimte heb gegeven om stil te staan in plaats van altijd door te gaan. Het is tijd om het jaar en deze persoonlijke update af te sluiten met drie van jullie mooie vragen die ik in mijn stories gesteld kreeg.
Maar eerst wil ik jullie bedanken voor afgelopen jaar. Voor alle bezoeken op mijn site, alle recepten die zijn gekookt, het geduld als ik even niet bij de les was, het contact en de mooie gesprekken die daar soms uit voort vloeiden. Ik had en heb nog steeds de allerleukste volgers, jullie zijn de beste en ik wens jullie allemaal heel veel moois voor het nieuwe jaar. Met ook veel lekker eten, maar dat moge duidelijk zijn. Tot in 2023! Liefs, Francesca
“Wat was een hoogtepunt waarvan je eerst dacht dat het niet zou gebeuren?“
Afgelopen zomer zijn we voor het eerst gaan kamperen in een tent. Alles was nieuw voor ons. Zo kwamen we bijvoorbeeld met te veel spullen, en ook de verkeerde spullen, aan. Iedereen vond het hilarisch, wij stiekem ook ;-). Ik dacht dat ik het niets zou vonden, de Mr. ook. Maar wat waren we gelukkig die week. Zonder verwachtingen, dagplanningen en zelfs onze laptops waren thuis. Het enige wat ik deed was ’s ochtends een duik nemen in het natuurbad, daarna koffie halen, beetje kletsen, hele middagen bezig zijn om rustig eten te koken, ’s avonds aan het kampvuur zitten en genieten. Het was voor mij de meest ontspannen week van het hele jaar.
“Waar heb je in 2022 nee tegen gezegd terwijl dat eerdere jaren een ja zou zijn geweest?”
Nou, heb je even? Nee tegen een nieuw boek (daar ga ik in 2023 heel rustig weer eens over nadenken), nee tegen een paar grote samenwerkingen voor december, nee tegen aardig wat barter deals (dan krijg je gratis een product, waar je dan iets voor terug doet qua publiciteit) omdat ik het nut er niet van in zag en ik wil geen nieuwe producten in huis als hetgeen wat ik al heb het nog goed doet, nee tegen een aantal merken die met me wilden samenwerkingen omdat ik hun producten niet lekker vond of het niet goed voelde en nee tegen heel veel verzoeken die niets te maken hadden met mijn blog. Omdat ik met mezelf had afgesproken dat ik mijn beperkte energie alleen wilde steken in mijn eigen platform.
Door al deze nee’s koos ik voor mezelf, heb ik nog steeds een geweldig jaar afgesloten en ben ik veel meer in balans. Het kan dus gewoon!
“Welke belangrijke les haal je uit deze struggles en welke besluiten blijf je volhouden komend jaar?”
Dat je niet altijd alles hoeft te doen of overal bij hoeft te zijn. Door te focussen op de dingen die voor jou (en niet voor anderen) echt belangrijk zijn, krijg je veel meer rust en word je uiteindelijk ook productiever.
Minder is voor mij steeds meer. Ik doe liever een paar dingen echt heel goed dan veel dingen een beetje. En dat blijf ik absoluut volhouden komend jaar.
Fotografie: DeedyLicious in de prachtige moestuin van De Dyck
