Onze 7-jarige Jessey sprong van een iets te hoog muurtje in al zijn enthousiasme. Ik stond verder weg met de baby en zag hem heftig met zijn armen zwaaien omdat hij geen adem meer kon halen. Ik rende erheen, heb geen idee meer wat ik deed (wat ik deed hielp vast ook niet), maar hij begon weer te ademen. Voor mijn gevoel heeft het minuten geduurd, maar in werkelijkheid zal het seconden zijn geweest. ’s Middags gaf de huisarts aan dat zijn long waarschijnlijk heel kort was dichtgeklapt door de hoge sprong en het harde neerkomen. Ze gaf het groene licht, alles was goed en ik hoefde me geen zorgen te maken. Te laat, mijn hart bonsde nog in mijn keel.
Een paar weken later gingen we kerstkalkoenen testen. In oktober, want dat is een mooie tijd ervoor als je foodblogger bent. Ik had de hele dag in de keuken gestaan en ’s avonds serveerde ik de kalkoen met bijgerechten voor de mannen en een goede vriend van ons.
Jessey zat te schransen, zo lekker vond hij het. Maar de kalkoen was een tikkeltje te droog. Schransen, te groot stuk in je mond, droogheid en slecht kauwen gaan niet goed samen. Dat voel je aan je water en mis ging het. Jessey stikte in een stuk kalkoen en ik zat ernaast en verstijfde compleet. Gelukkig wist vriend Tinus met zijn EHBO-opleiding (die moet ik dus ook gaan doen) precies wat er moest gebeuren en binnen no-time was het stuk uit zijn keel. Mijn kind kon weer ademen, bevend tegen me aan met tranen over zijn wangen. En ik was zojuist tien jaar ouder geworden met een aangewakkerde angst die ik nog niet eerder had gevoeld in mijn leven.
Dit incident, wat nu zes maanden geleden is gebeurd, heeft een enorme impact gehad op hoe ik met de voeding van Zayne (toen baby, nu dreumes) om ben gegaan. Ik weet theoretisch precies hoe het werkt, maar mijn gevoel heeft gewonnen van mijn verstand en ik ben bang. Bang dat mijn kind stikt.
Dat uit zich op verschillende manieren. Zo gaat alles wat hij van mij krijgt in kauwbare, maar niet-verslikbare stukjes. Vind ik het doodeng als ik zie dat hij iets (voor mijn gevoel) groots gaat eten. Dat gebeurt vooral als mijn Mr. hem eten geeft, want hij heeft alle vertrouwen in Zayne’s vermogen om te kauwen en eten weg te slikken. Wat ik feitelijk ook wel zie als ik naar hem kijk, maar mijn gevoel zegt anders. En als er sporadisch een klein verslikmomentje is waar ik bij zit, kun je me opvegen. Mijn mannen lachen me nog net (of eigenlijk wel) niet uit, zo idioot verschrikt reageer ik dan.
Inmiddels gaat het beter, omdat ik mezelf ertoe zet om mijn eigen grenzen op te zoeken. Ik weet dat angst een slechte raadgever is en eigenlijk irriteert het me ook enorm. Omdat ik normaal niet zo ben. Maar het lijkt alsof er diep vanbinnen een angstkamertje is geopend waarvan ik het bestaan niet wist en daar moet ik mee dealen, hoe moeilijk ook.
Vanochtend heb ik Zayne een boterham gegeven die ik eerst had dubbelgeklapt en daarna in tweeën heb gesneden. Voor mij een enorme vooruitgang en ik was trots op mezelf. Ook al stond ik met klamme handjes vanuit de keuken te kijken of het allemaal wel goed ging terwijl hij bij zijn papa aan het eten was. Het voelt heel gek om dit zo op te schrijven, want ik heb het niet eerder als beperking ervaren. Maar stiekem is dat het misschien wel. Vooral (of alleen) voor mij, want ik zit mezelf dwars en wil niet accepteren dat ik zo overdreven reageer omdat het niet is wie ik ben. En ik voel me helemaal naar als mijn omgeving beaamt dat ik ook in hun ogen overdreven reageer.
Langzaam kom ik er wel, mijn vertrouwen in mezelf en in het goed kauwende vermogen van mijn kind (wat hij al prima kan, maar ik moet het alleen nog geloven) komen terug. Maar heftig is het, ik had dit niet verwacht en verlang naar de dag dat ik weer compleet ontspannen aan de eettafel zit zonder met een schuin oog steeds naar mijn kauwende kind te kijken. Kennen jullie dit of hebben jullie nog tips voor me hoe ik mezelf kan ‘trainen’ om meer vertrouwen te hebben, laat dan zeker even een reactie achter. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik de enige ben met deze angst, maar eerlijk gezegd heb ik het nog nooit aan anderen gevraagd. Jullie zijn de eerste tegen wie ik dit zo open vertel.
Liefs, Francesca
