Met een huis vol kleine kinderen, verplichtingen en verwachtingen vergeet je nog weleens dat je er als partners ook nog bent. Twee volwassen mensen die elkaar leuk vinden en zich nog kunnen herinneren hoe het was toen ze vroeger alle tijd van de wereld hadden. Die spontaan besloten om op vrijdagmiddag na een week hard werken uit eten te gaan om daarna in de kroeg te belanden. Avonden en avonden tijd voor elkaar en als je daar even van moest bijkomen dan sliep je gewoon een halve dag uit.
Wat een leven was dat.
Ik glimlach bij de herinnering, maar terug naar toen zou ik nooit meer willen. Het is bizar hoe twee kleine jongetjes je leven kunnen veranderen, maar bovenal verrijken. Van de warme armpjes om mijn nek als de dreumes ’s ochtends om half 7 (of half 6 of half 5) wakker wordt tot de glinstering in de ogen van de 7-jarige als hij enthousiast is. Maar ook het opgroeien en opvoeden, de levendige chaos in huis en samen een gezin zijn. Het lijkt alsof mijn hart twee keer zo groot is geworden de afgelopen jaren en ik neem alles voor lief. Van de mooie tot de minder mooie momenten.
Mijn Mr. en ik runnen het gezin écht samen en als ik naar hem kijk zie ik de allerliefste papa die er maar kan zijn. Hij is de steunpilaar van iedereen, zelfs voor mij als ik weer eens overstroom in mijn ongestructureerdheid. Maar ergens na de geboorte van nummer 2 kwam de klad erin. Niet in onze liefde of relatie, maar wel in de aandacht die we voor elkaar vrijmaakten. Het is heel simpel, bij twee kinderen heb je gewoon twee keer zoveel te doen. Daar moesten we even onze weg in vinden en dat ging ook prima, maar toen mijn werk ook weer begon leek het wel alsof we alleen nog maar bezig waren. ’s Avonds vielen we doodop op de bank, keken elkaar nog wel een beetje glazig glimlachend aan omdat we weer een dag hadden overleefd en vielen daarna gelijk in slaap. Meestal op de bank.
Dat moest anders.
Op een ochtend keek ik in de agenda en vroeg me af welk moment we in de week konden vrij plannen voor ons tweeën. Even tijd voor elkaar, om te praten als volwassenen, lekker te eten, te lachen, een glas wijn te drinken en lief te zijn. Natuurlijk kon dat op een avond. Maar dan zit je weer met oppas, moet je er de volgende dag toch weer vroeg uit en laten we eerlijk zijn, ik ben ’s avonds gewoon minder goed op mijn best qua energie. Opeens viel mijn oog op de donderdagmiddag, eureka! De enige dag in de week dat de jongens tegelijkertijd bij de opvang en bso zijn, ik een thuiswerkdag heb (maar in goed overleg met mezelf wel een paar uur mag vrij nemen) en mijn liefde meestal ook wel wat kan regelen.
Daten op donderdagmiddag dus!
Ik plan onze dates in, kies een leuk restaurant uit (onze andere grote liefde is nou eenmaal eten) en verder hoeven we helemaal niets te regelen. De jongens zijn namelijk al onder de pannen, ideaal. Geweldig vind ik het! Ik hoop hij ook trouwens (ik zal het eens vragen), maar aangezien hij iedere keer met me mee gaat zal het wel goed zijn.
Of die donderdagmiddagdate iedere week lukt, hoor ik je vragen? Nou, euhm, bijna iedere week en soms een paar weken niet…want dan komen er weer afspraken en deadlines tussendoor (meestal bij mij, sorry schatje). Maar van uitstel komt geen afstel, want ik zorg ervoor dat de dates daarna gewoon weer in de planning verschijnen.
Vandaag gaan we weer, deze keer naar El Qatarijne in Utrecht. Ik reis er met de trein heen en mijn liefde rijdt erheen vanaf een afspraak. Ik zorg dat mijn haar geföhnd is, mijn gezicht in de make-up zit en trek mijn leukste jurkje uit de kast. Want dit zijn de momenten dat ik weer even vlinders in mijn buik heb. Zo’n date op donderdagmiddag is goed voor je relatie en dat is net zo belangrijk als blije kinderen. Echt.
