Met lede ogen volg ik de berichtgeving de laatste weken over de totstandkoming van kindvrije restaurants. Ik heb me er nog niet over uitgelaten, omdat mijn mening erover zeer duidelijk is.
Er is niets vervelender dan een restaurant waar je overhoop wordt gelopen door schreeuwende en rennende kinderen. Met in de ene hand een patatje en in de andere een iPhone van papa of mama. Ik begrijp dat. Sterker nog, ik vind het zelf ook irritant. Daarom kom ik nooit in een pannenkoekenrestaurant, ik trek het niet. Zelfs niet met mijn kleuter erbij. Die dan trouwens wel gewoon aan tafel zit, maar daar kom ik verderop in mijn betoog nog uitgebreid op terug.
Ik ben in mijn jeugd ongeveer opgevoed in (sterren)restaurants. In mijn herinnering zat ik meer in restaurants dan thuis aan tafel te eten (sorry mams, niet lullig bedoeld, ik moet even een punt maken). Nou was dat in werkelijkheid natuurlijk niet zo, maar het eten in restaurants vond ik zo intrigerend en leuk dat het voor mij het uitje van de week was. Ik zat met mijn nieuwsgierige snufferd in de keuken en er lag daar zelfs wat van mijn speelgoed in een stoffige kast. Nee, dat is waarschijnlijk niet normaal, maar het was wel mijn leven. De regels in een restaurant waren duidelijk. Je zat met je kont op een stoel, er mocht aan tafel gespeeld worden, maar er werd ook gepraat. En normaal gegeten. Vol trots bestelde ik zelf een tong bij de ober en kreeg een stukje kabeljauw geserveerd wat mijn vader achter mijn rug om had omgeruild. Wist ik veel. Mijn ‘tong’ smaakte fantastisch.
Ja, de liefde voor eten zat toen al in mijn genen. Deze is alleen maar meer aangewakkerd door die, voor mij, magische momenten in de restaurants waar we geregeld kwamen. Ik weet honderd procent zeker dat dit een van de redenen is waarom ik tegenwoordig over eten schrijf.
Nu heb ik zelf een kind. Inmiddels 4,5 jaar en ook hij wordt half opgevoed in restaurants. Daar speelt mijn vak een grote rol in. Maar vanaf baby zijnde nemen we hem al heel bewust mee. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met de restaurantopvoeding. Toen hij twee was zaten we met gemak drie uur aan een tepanyaki tafel waar hij met grote ogen naar de meneer achter de plaat keek en met man en macht probeerde om het stukje ei met zijn mond te vangen. Met zijn kont op een stoel, zoals het hoort. Ging het altijd goed? Zeker niet. Wij zijn ook weleens na een voorgerecht weggegaan, omdat hij niet te genieten was. Kan gebeuren. Dan reken je af, neem je je kindje mee naar huis, legt hem in bed en bestelt een broodje shoarma. Speelt hij weleens met een iPhone of iPad? Jazeker, want hij blijft een kind die niet altijd zin heeft om te praten, te tekenen of met auto’s te spelen. Nemen we hem altijd mee? Zeker niet. Ik vind het heerlijk om urenlang te tafelen met alleen mijn Mr. zonder jengelende kinderen om me heen. Nogmaals, ik begrijp het allemaal.
Maar wat ik niet begrijp is dat er nu zo’n punt van wordt gemaakt. Er moeten kindvrije restaurants komen en The Guardian vertelt in dit artikel aan restaurateurs hoe ze voortaan met kinderen moeten omgaan. Zo snel mogelijk het eten naar binnen schuiven, zorg dat je wifi perfect werkt voor de iPad en geef vooral geen kleurtjes of ballonnen, want daar worden kinderen levensgevaarlijk van.
Ik vind het kul.
Nee, niet alle kinderen kunnen een paar uur relaxed in een restaurant zitten eten zoals de mijne. De een is er eerder aan toe dan de ander. Maar een stukje opvoeding is daar essentieel bij. En restaurants kunnen er ook op een positief kritische manier mee omgaan. Zo reserveerde ik ooit bij een zeer goed restaurant in de Algarve en gaf bij de reservering aan dat onze peuter ook zou mee eten. De vriendelijke dame aan de telefoon vertelde me dat het restaurant niet zo geschikt was voor kleine kinderen. Ik was hierdoor zowel verbaasd als nieuwsgierig en vroeg haar waarom. Ze vertelde me dat ze geen patat en hamburgers op het menu hadden en het belangrijk vonden dat de andere gasten geen hinder zouden ondervinden van kinderen, omdat zij een avondje uit gingen en daar ook goed geld voor betaalden. Terecht punt. Ik legde haar uit dat we een kleine lekkerbek als kind hadden en dat ze daar niet bang voor hoefde te zijn. We wilden hem gewoon laten mee eten met het hele menu en als het om wat voor reden dan ook niet zou gaan, we gewoon zouden vertrekken. Vriendelijke dame blij en wij blij. Aan het einde van de avond had de peuter 6 gangen doorstaan en zat met grote ogen aan zijn pure chocolade bol. Het leven heeft gelukkig ook nog verrassingen in petto.
Waarom schrijf ik dit? Om het op te nemen voor al die donderstenen die het wel leuk vinden, inclusief hun ouders. Die met een kriebel in hun buik meegaan met papa en mama naar het restaurant en genieten van het eten wat ze krijgen. Kinderen zijn ook gewoon mensen, alleen de wereld is voor hen nog veel groter en enger. We moeten ze daar een beetje bij helpen. Ook als we uit eten gaan.
Dus beste sterrenchefs van Nederland, wie durft de uitdaging aan te gaan? Wie ontvangt mijn kleuter en een aantal andere foodliefhebbende vriendjes met open armen in jullie etablissement? Om ze te laten proeven van jullie fabuleuze gerechten terwijl ze gewoon aan tafel blijven zitten? Laat ze dan ook nog even in jullie keuken kijken en misschien mogen ze wel zelf hun toetje maken (het woord dessert kennen ze nog niet, komt wel). Hopelijk krijg je na afloop dan ook zo’n grote glimlach, inclusief tekening, zoals ik het bij de mijne al zo vaak heb zien gebeuren.
Ik doe ook maar vast een voorzet voor de tafelschikking. Susan Aretz van Smulpaapje en haar kleutermeisje schuiven namelijk in ieder geval aan. Dit onderwerp gaat haar ook zeer aan het hart en daar kun je alles over lezen in het artikel op haar site.
En ik heb zo maar het idee dat Miljuschka met haar 2 kids en Linda met haar kids Ilja en, grote vriend van mijn kleuter, Mika net zo graag als ik aan dit experiment willen meewerken.
Lieve chefs: jullie fans van de toekomt worden vandaag gemaakt.
Vind je dit een goed plan, stuur me dan even een mailtje. Dat mag naar info@francescakookt.nl en natuurlijk eet ik dan ook mee. Daar betaal ik gewoon zelf voor, want dit vind ik veel te belangrijk.
Credits foto: Wendy van Bree Fotografie
Volg Francesca Kookt ook op Facebook, Twitter, Google+ en Bloglovin’.
Mijn leven achter de schermen zie je op Instagram (francescakookt) en video’s bekijk je op YouTube!
