Mijn allesetende en meegaande peuter zit sinds kort op de basisschool en is nu een kleuter. Een kleuter van amper 4 jaar oud. Dit getal is belangrijk voor de rest van het verhaal wat ik jullie ga vertellen, dat brengt de boel weer een beetje in perspectief.
We hadden ons goed voorbereid op dit basisschool-avontuur. Een coole Superman rugtas stond klaar met een nieuwe lunchtrommel, drinkbeker en gymschoenen. Dat we die Superman rugtas alweer hebben omgeruild voor een kleinere variant is bijzaak. We snappen ook wel dat een wankelende kleuter door het gewicht van een rugtas niet geheel wenselijk is.
Maar goed, de kleuter vindt het fantastisch op school. Hij is gewend, gaat vrolijk naar school en heeft al “3 vrienden mama!”. Zoals hij me trots vertelt.
Samen met zijn vriendjes en klasgenoten lunchen ze iedere dag op school vanwege het continurooster. Het zal jullie niet gek in de oren klinken dat ik hier een klein feestje van probeer te maken in zijn lunchtrommeltje. Echt niet te ingewikkeld, hij krijg ook ‘gewoon’ boterhammen. Maar wel iedere dag een ander soort fruit, of kaas met crackers en tomaat, stukje tortilla, een kippenpootje dat ik over heb, een koekje op vrijdag en altijd een stukje groente om naast de boterham te snacken. Denk aan tomaat, paprika, komkommer of wortel.
Klinkt allemaal hartstikke leuk, maar het gaat er niet in.
Mijn voorheen allesetende kleuter heeft namelijk last van sociale druk.
“Mama, ik hoef geen wortel, want dan zeggen mijn vrienden dat ik alweeeeeeer wortel bij me heb.”
“Mama, waarom krijg ik altijd fruit van jou?”
“Mama, anders neem ik gewoon geen water mee vandaag?”
“Mama, ik wil wel paprika mee, maar eet het niet op school op hoor. Dat doe ik dan straks thuis wel.”
Even over dat perspectief waar ik het in het begin over had: we hebben het hier over een 4-jarige die net 2 weken op school zit.
Mama, ik dus, raakt hier een beetje van slag af. Niet dat ik me druk maak over het feit dat hij niet genoeg groente en fruit binnen krijgt. Dat maak ik ’s ochtends en ’s avonds wel goed. Waar ik me wel druk over maak is de algehele perceptie van eten onder die kleintjes. Fruit en groente zijn niet cool. En vooral dat vind ik dus niet cool.
Afgelopen week sprak ik met een bedrijf dat op eigen initiatief het schoolfruit weer in ere wil herstellen. Zij kunnen er met hun pet niet bij dat het keer op keer mislukt en zijn op dit moment bezig om met onderwijs en ouders richtlijnen vast te stellen. Van type fruit, hygiëne tot verpakking. Alles komt aan bod, behalve de kinderen zelf.
Ik juich het alleen maar toe als er iedere dag om 10.00 uur schoolfruit uitgedeeld kan worden aan de kinderen in de klas van mijn kleuter. Maar als de kinderen het niet cool vinden dan verdwijnt de helft, en misschien wel meer, in de prullenbak. Voordat je het weet is het schoolfruit dan weer mislukt.
Laten we elkaar geen mietje noemen, een chocoladekoekje wordt nooit zo cool als een zakje met druiven. Maar die 2 kunnen wel naast elkaar bestaan. Mits kinderen worden gestimuleerd om groente en fruit te eten. Hoe lastig dat af en toe ook is, je moet er tijd en energie in steken en durven om je fantasie daarbij te gebruiken.
Wij bedenken de gekste verhalen om de fantasie van de kleuter te prikkelen. Zo is de Hulk groot geworden door spruitjes, heeft Superman vroeger heel veel avocado gegeten om zo sterk te worden als hij nu is en kan Spiderman zijn web schieten door verse sinaasappelsap. Er zullen mensen zijn die nu twijfelen aan onze opvoedkundige vaardigheden, maar feit is dat de kleuter het daardoor wel probeert. Daarnaast vertellen we verhalen over de groente en fruit, laten zien hoe het groeit en nemen ‘m ook mee naar het land zodat die boerenkool niet alleen iets is wat ’s avonds op zijn bord verschijnt. Nee, hij heeft het werkelijk zien groeien en heeft het ook nog mogen plukken.
Terug naar school, mijn uitdaging van dit moment. Hoe krijg ik mijn kleuter weer aan het eten en geef ik hem ook nog eens het zelfvertrouwen mee om te beseffen dat hij niet anders is als de rest. Nee, hij is juist cool omdat hij wel zijn wortel opeet. Maar dat kan ik wel denken, hij is daar nog lang niet. Ik ben bang dat ik dit niet in mijn eentje opgelost krijg, maar ik ga wel mijn best doen. Misschien moet ik maar eens een ‘groenten zijn cool’-lesje geven in de klas. Alhoewel ik niet geloof dat 1 lesje het verschil gaat maken.
Tijd en aandacht voor eten begint thuis, maar mag wat mij betreft veel meer gedragen worden op de basisscholen. Qua educatie, tijd nemen om te eten (de tijd is veelal te kort, omdat ze ook nog moeten spelen in hun pauze) en richtlijnen voor ouders. Is het nou echt zo erg om tegen ouders te zeggen dat koek en snoep een ‘no go’ zijn in de lunchtrommel? Dat daarvoor iedere dag iets van groente en fruit wordt verwacht in plaats van 2 dagen in de week? Het gaat uiteindelijk om de gezondheid van onze kinderen en deze leeftijd is extreem bepalend voor hun eetgedrag in de toekomst.
Is het einde van de wortel nabij? Ik dacht het niet, maar daar moeten we dan wel een beetje ons best voor gaan doen. Wat zijn jullie ideeën hierover? Ik hoor ze graag, want juist voor dit onderwerp hebben we de input van ouders nodig.
Bron hoofdfoto: Shutterstock
Volg Francesca Kookt! ook op Facebook, Twitter, Google+, Bloglovin’ of Instagram.
