Ik krijg een nieuw kindje. Niet van vlees en bloed, maar het voelt wel als een kind. Het gaat ook over kinderen. Over een onderwerp wat me steeds meer aan het hart is gegaan en wat nu groter wordt dan alleen een paar losse artikelen op een blog.
Het kindje is een boek en het gaat heten ‘Mag ik nog een hapje?’
Mensenlief wat vind ik het tof, heftig, bijzonder en doodeng tegelijk! Ik werk nu een aantal jaren heel intensief met kinderen en ouders samen op het gebied van eten. Een voedingsdeskundige ben ik niet, ik begeef me niet op het super healthy bio vlak, maak geen stripfiguren op bordjes van het avondeten en verzin ook geen liedjes over thomas de tomaat en barry de banaan. Nee, ik laat kinderen proeven, zelf ervaren, vertel ze over de oorsprong van producten en prikkel hun fantasie. Zo laat ik een nieuwe eetwereld voor ze opengaan en plant zaadjes waar ze hopelijk de rest van hun leven profijt van hebben. Want we hebben echt een nieuwe generatie lekkerbekken nodig die weet waar eten vandaan komt, hoe verse groenten horen te smaken, dat je duurzame keuzes kunt maken en dat vlees van levende dieren afkomt die opgroeien in de wei en niet uit plastic bakjes van de supermarkt. En misschien nog wel het belangrijkste, dat eten emotie is. Niet alleen maar om te vullen en te groeien, omdat papa & mama dat dag in dag uit tegen je zeggen. Nee, eten is plezier, genieten, warmte aan tafel met elkaar en de belangrijkste motor waar je lichaam op draait.
“De culinaire opvoeding van kinderen, daar wil ik een boek over schrijven!”
Dat is wat ik dacht op een zondagochtend. Want ik mis dat in alles wat we op dit moment doen, dan heb ik het dus over die culinaire opvoeding. We zijn in de afgelopen 20-30 jaar vergeten wat het is om gewoon te koken, eten steeds vaker kant-en-klare producten uit de supermarkt, hebben te maken met massale smaakvervlakking, er wordt vrijwel niets meer gedaan aan voedseleducatie op scholen (paar uitzonderingen daargelaten) en thuis hebben we het stiekem eigenlijk vaak veel te druk doordeweeks. Dan moet het eten rap op tafel staan, wordt er snel gegeten en gaan we direct daarna naar bed. Wanneer ga je dan in hemelsnaam ook nog een kind ‘culinair opvoeden’ en hoe precies?
Geen zorgen, het praktische handboek komt eraan.
Met mijn nieuwe boek ‘Mag ik nog een hapje” ga ik alle ouders die dat willen, helpen met deze vraag. Met praktische tips, verhalen van andere ouders, adviezen van deskundigen en heel veel recepten. Het wordt een handboek wat je gewoon in de keuken kunt bewaren en waar kinderen ook een rol in hebben. Zo kunnen ze opdrachten voor ouders in het boek schrijven, raadsels oplossen en nog veel meer.
De eerste ruwe hoofdstukindeling is nu klaar en dit is wat je ongeveer kunt verwachten in het boek:
– Over baby’s: van smaakontwikkeling tot eerste hapjes, waarom zelf koken zo belangrijk is tot tijdsbesparende tips voor doordeweeks en natuurlijk heel veel recepten. Ook vergeten we de 1e verjaardag niet.
– Vanaf 1 jaar: over mee eten met de pot, het vervolg van de smaakontwikkeling, niet willen eten, zelf willen eten, nuchtere kijk op brood, zuivel en vetten en het gevaar van suiker en zout uitgelegd. We gaan ook weer vrolijk door met recepten van ontbijt t/m avondeten. Altijd recepten voor het hele gezin, waarbij ik laat zien hoe je met kleine aanpassingen ook de allerkleinsten gewoon kunt laten mee eten.
– Culinair opvoeden: hoe werkt dat nou, wat is er zo belangrijk aan en waarom is het essentieel dat kinderen er ook een duidelijke rol in hebben. Ik geef tips over uit eten gaan met kinderen (dat kan echt lieve mensen), op bezoek bij de boer, educatie over vis, vlees en kip, culinaire spelletjes aan tafel, op smaakwereldreis gaan en nog veel meer. Wederom natuurlijk met recepten, daar hou ik van.
– Maar dat is nog niet alles. Er komen interviews in met ouders over hun ervaringen, recepten voor kinderfeestjes, tijdsbesparende tips, uitleg waarom zelf koken echt niet zoveel lastiger is dan uit een pakje, laat zien waarom onze kinderen minder kant-en-klare limonade zouden moeten drinken, geef tips voor een kinderkookworkshop thuis en had ik al gezegd dat er nog meer recepten in komen? Rond de 100 recepten om precies te zien, zodat jullie als gezin even vooruit kunnen.
Een flink boek dus!
Ja, het wordt een flink project. Niet met ellenlange teksten of wetenschappelijke theorieën. Die gebruik ik af en toe wel als basis, maar het boek zal kort en krachtig worden geschreven. No nonsense en toepasbaar in je dagelijkse leven, zonder dat je er direct je halve levensstijl voor hoeft om te gooien.
Mijn missie
Wat ik hoop is dat ik met dit boek kan laten zien dat eten zoveel meer is dan een pakje opentrekken, alles in de pan gooien met als doel om te vullen. Nu generaliseer ik, ik weet het, maar het gebeurt echt nog heel veel. Als we op deze wijze doorgaan, zullen we in de toekomst steeds slechter gaan eten en de wereldbevolking (die maar groeit en groeit) steeds lastiger kunnen voeden. Dat zijn dus onze kinderen die dan volwassen zijn. Als we deze generatie meer bijbrengen over eten, waar het vandaan komt, dat je bewuste keuzes kunt maken zonder te hoeven inleveren en dat eten een wezenlijk onderdeel is van ons leven dan bereiken we echt wat. Ik geloof erin dat zij later de nieuwe generatie kunnen zijn die het voor elkaar gaan krijgen om onze voedseltoekomst te veranderen. En nee, dat gaan we niet alleen voor elkaar krijgen met mijn boek, bij lange na niet. Maar ik kan er wel mijn steentje aan bijdragen.
Tot slot wil ik eindigen met een passage uit mijn voorwoord. De essentie van alles, tenminste van mij. Waarom ik een paar jaar geleden mijn goedbetaalde carrière in de reclame vaarwel zei, en waardoor ik me nu zo inzet voor de voedseltoekomst van kinderen. Mooi hoe het leven kan lopen zodra je je hart gaat volgen.
Bijna vier jaar geleden werd ik zelf moeder. Een nieuwe fase in je leven waarin iedereen je goedbedoelde adviezen geeft. Waarover ieder onderwerp een boek is geschreven. Om nog maar te zwijgen over alle artikelen die je online kunt vinden.
Door de bomen het bos niet meer zien is hier wel de juiste uitdrukking voor, zeker als het gaat over kinderen en eten. Ik merkte dat ik hier heel onzeker van werd en besloot zelf op ontdekkingstocht te gaan, samen met mijn kind.
Met maar één doel voor ogen: een kind wat later met een glimlach aan de eettafel zit en de magische woorden uitspreekt: “Mama, mag ik nog een hapje?”.
