Silver Spoon: lunchen met een schatkaart in je hand

Er zijn van die dingen die je maar 1x in je leven meemaakt. Omdat ze zo bijzonder zijn dat je dat gevoel nooit meer opnieuw kunt vangen. Dat ervaarde ik tijdens de Silver Spoon lunch in Sagres, Portugal. De lunch was onderdeel van het Luxury Art & Design Weekend dat georganiseerd werd door Martinhal Beach Resort & Hotel. Een weekend lang kregen de gasten van het resort de mogelijkheid om bekende ontwerpers en merken te ontmoeten. Zo waren Sisley Paris, Adidas, Audi, Valentino Parfums en WaveGliders aanwezig. We konden de prachtige meubelstukken van Magis Design bewonderen, kunstenaar Jorge Santos presenteerde zijn nieuwe collectie die hij speciaal voor Martinhal maakte en er werden veel cocktails gedronken.

Allemachtig prachtig dus, maar voor mij was de grootste luxe van het weekend het verblijf in het geweldige Martinhal. En de Silver Spoon lunch. Wat een ervaring was dat.

Wat ik zo fijn vind aan Martinhal komt in een andere blog aan bod. Vandaag is het de beurt aan de lunch waar ik een fotoverslag van heb gemaakt. Dit moet je zien, van begin tot einde. Silver Spoon is een ‘food experience agency‘ uit Kopenhagen en zij maken briljante ‘guerrilla dining’ concepten. Denk aan een diner in een metrostation waarbij alle gerechten zijn afgestemd op de hele ervaring van het reizen met de metro. Je kunt je mijn enthousiasme voorstellen toen ik hoorde dat deze culinaire creatievelingen verantwoordelijk zouden zijn voor de lunch.

Het begint allemaal met een schatkaart. Nog geen idee hebbende waar we heen gaan, worden we opgehaald bij Martinhal. De ‘treasure hunt’ is begonnen.

Na een korte rit langs Sagres rijden we niemandsland in. Dit is waar men vroeger dacht dat de wereld ophield. Ik voel me leeg en vrij. We komen aan bij een fort. We zijn gestrand.

Als je gestrand bent, eet je oesters. Dat is logisch. Deze zijn naturel en hebben de meest geweldige smaak, alsof ze zo uit de zee komen. Daar zitten we denk ik pal naast als ik mijn oren moet geloven.

Om de hoek, door een deur en gangetje en nogmaals de hoek om. Hallo uitzicht, ik wandel nog even door.

Wauw, nu pas echt hallo uitzicht! Dit moet de mooiste plek van het westen van de Algarve zijn. Zou Hendrik de Zeevaarder hier vroeger ook hebben staan mijmeren?

Tijd voor een cocktail. Onze cocktailman maakt me blij met een creatie van Absolut Elyx.

Hapje erbij dan maar. Want als je gestrand bent, moet er wel gegeten en gedronken worden. Met makreel, eieren en brood (die ik minder vond, maar dat was dan ook echt het enige) en oesters met mayonaise, appel, boerenkool en zeewier.

We nemen afscheid van het uitzicht (voor even) en gaan aan tafel. Met een glas champagne (Perrier-Jouët Grand Brut) en een blauwe rubberen handschoen zit ik altijd het liefste aan tafel.

Proosten met twee van mijn charmante tafelheren. Ik kwam alleen naar de lunch, maar dat mocht de pret niet drukken. Fantastische gesprekken gehad met mijn tafelgenoten over onze gedeelde liefde voor eten.

We pakken de schatkaart erbij en lopen naar ‘Shellfish & Sand Castles’. Daar maken we ons eigen strand naast Portugal waar een rolletje met langoustine, krab, zeewier en gerookte kaas ligt. Het zand pak ik (met mijn blauwe handschoen, jawel het had een functie) uit een grote houten kist die langs komt.

De sfeer zit er goed in, ontspannen en iedereen is zichtbaar aan het genieten.

De tweede gang is ‘A Fishy Peril’. Met gestoomde kabeljauw, spinazie, venkel, lavendel, oregano en een chipje van krokante kabeljauwhuid. Daarbij wordt een witte Redoma 2013 uit de Douro geschonken.

Misschien wel mijn favoriete gerecht van de lunch, ook wel ‘Digging For Gold’ genaamd. Gekookte garnalen met tijm, cognac en geraspte foie gras. De witte Redoma schenken ze nog even door (gelukkig).

Mijn tafelgenoten worden steeds gezelliger en gaan helemaal op in het thema.

‘X Marks the Spot’ begint met een pakketje om uit te pakken.

Erin vind ik gebakken eend met gevulde ui, aardappel en een saus van kervel. Ik weet nog steeds niet helemaal wat de X in het verhaal is (was dit de grote schat wellicht?), maar het gerecht was zalig.

Vooral in combinatie met deze rode Redoma 2011 uit de Doura. Ik moet hier echt een paar flessen van vinden voor thuis!

We gaan op ons knieën voor het dessert en geloof me, dat doe ik niet vaak. ‘Blackbeard’s Booty’ is de laatste stop op de schatkaart.

Terwijl ik de enorm bal goddelijke basilicumijs zo met mijn handen aan het eten ben en het ijs volgens mij langs mijn kin naar beneden druppelt, hoor ik mijn buurman zeggen: “Everybody should eat this the way she does, this is too delicious to be eaten with cutlery.” Op het bordje vind ik ook nog yoghurt, kruisbessen en briochebrood, maar dat maakt allemaal niet meer uit. Dat basilicumijs, man oh man! Daarbij drinken we een glas Moscatel Ron Ron.

Onze culinaire helden van de middag, wat een talent!

Nog een laatste glaasje Port, een paar goede gesprekken en een espresso terwijl de zon langzaam in de zee zakt. Wat een ervaring, ik ben een gelukkig mens.

Volg Francesca Kookt! ook op Facebook, Twitter, Google+, Bloglovin’ of Instagram.