Vroeger was het leven zo overzichtelijk. Wilde je een paprika, dan kocht je er eentje in de kleur rood, groen, geel of zelfs oranje. Tegenwoordig moet je eerst een lijstje met beperkingen doornemen. Want hoe zit het nou eigenlijk met het vetgehalte van een paprika en is deze wel glutenvrij?
Mochten jullie nu denken dat ik een zonnesteek heb opgelopen in Portugal, wees gerust het regent hier al 10 dagen pijpenstelen. Nee, ik heb het over de communicatie van voedselproducenten. Er is dus iemand in het land die bedacht heeft om een persbericht te schrijven met als conclusie:
“Veel mensen hebben tegenwoordig last van hun darmen en steeds vaker lijkt dit veroorzaakt te worden door gluten. Gluten zijn eiwitten die voorkomen in producten die gemaakt zijn van bepaalde granen. Denk bijvoorbeeld aan het gangbare brood, crackers, gebak en pasta. Paprika’s zijn vrij van gluten, maar bevatten per stuk toch 1 mg eiwit. Paprika’s passen dus prima in een glutenvrij dieet.”
Dat iemand het schrijft kan ik nog door de vingers zien. Stagiaires moeten ergens beginnen met hun werkervaring. Maar dan is er dus ook nog iemand die dit heeft geaccordeerd en zelfs nog iemand die dit heeft verstuurd. Om over de foodwebsites en –blogs die deze teksten klakkeloos overnemen en publiceren nog maar te zwijgen.
Van de paprika’s door naar de sauzen. In mijn jeugd stonden er gemiddeld 6 verschillende flesjes van Calvé op tafel. Nou zijn er in de loop der tijd tal van smakelijke sauzen bijgekomen van merken die dondersgoed weten hoe je een saus moet brouwen. En wil je het niet uit een potje halen dan maak je het gewoon zelf. Ik heb me nooit één seconde afgevraagd of ik zo’n sausje nou gezonder moest maken en eet af en toe zelfs nog Samba Saus uit de welbekende fles, want die is koning.
Daar schijnt de wereld anders over te denken. Want nu zijn er onder andere verantwoorde sauzen die 0% vet, 0% suiker en vrijwel geen koolhydraten bevatten. Ook zijn ze lactose- en glutenvrij.
Geen idee wat er dan wel in zit, maar als dit het uitgangspunt is doe mij dan maar een glas water.
Mocht er iemand gaan zeuren, ik zal een paar flesjes uitproberen om te kijken wat ik er qua smaak nou echt van vind. Uiteindelijk gaat het om de smaak, daar gaan jullie dus nog meer over horen.
Wellicht komt het door de donder en bliksem hedenochtend in Algarve, maar ik ontvlamde pas echt bij het lezen van het persbericht over ‘poffertjes met een gezondere twist’. Dit zijn nieuwe poffertjes in de smaken appel-rozijn en banaan en bestaan voor 40% uit fruit, dus alleen gezoet met natuurlijke suikers. Ook bevatten ze minder verzadigd vet en zijn ze een bron van vezels.
Zijn jullie er nog?
Mooi, want ik ben nog niet klaar. Ik citeer uit het persbericht, “met deze fruitpoffertjes kun je bijdragen aan de inname van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid fruit voor kinderen. Want fruit eten is belangrijk en met deze fruitpoffertjes worden lekker en gezonder snacken gecombineerd.”
Nee, nee, nee! Om onze kinderen genoeg fruit te laten eten per dag geef je ze gewoon een stuk fruit. Zo uit het vuistje, geschild, in stukjes of op een stokje. Het zal me worst wezen hoe, maar met een poffertje leer je kinderen geen fruit eten.
En nog veel belangrijker: hier zijn poffertjes niet voor bedoeld.
Die serveer je op een bord met klontjes roomboter en poedersuiker en daar komt geen stuk fruit bij kijken.
Tot zover deze bloemlezing van de (onge)zoete koek die ik tegenwoordig vrijwel dagelijks in mijn mailbox vind. Ik kan wel op ‘delete’ blijven drukken, maar het is tijd voor een tegengeluid en een oproep aan fabrikanten om te stoppen met deze nonsens. Maak de voedselwereld niet gekker dan hij al is. Stop al die energie en communicatie budgetten liever in goede voorlichting over eten, stimuleer mensen om zelf te koken en wees transparant over de samenstelling van producten.
En willen jullie vooral stoppen met het bedenken van drogredenen waar we met z’n allen echt geen behoefte aan hebben. Ik, en het grootste deel van mijn 200.000 lezers, dank u uit de grond van mijn hart.
